«Είσαι για βουνό; .. καλά»..

Το φεγγάρι είχε γεμίσει, ήταν σχεδόν αυγουστιάτικο. Το μοναδικό φεγγάρι του Αυγούστου, ευκαιρία να βρεθώ στις κορφές των βουνών μας, να περπατήσω νύχτα, να δοκιμάσω τον φόβο μου στα γαυγίσματα των τσοπανόσκυλων, να μείνω ξάγρυπνος στα ψηλώματα μέχρι να με βρει η αυγή..
Ξεκίνησα την πρότασή μου με τον Στάθη, που μόλις είχε γυρίσει από θαλασσινά μπάνια και η απάντησή του ήταν αρνητική, λόγω καθυστερημένων εργασιών του. Ο Γιωργάκης μπήκε ζεστά στο θέμα αλλά ξαφνικά βγήκε επαγγελματική δουλειά με ΒΒC σε εξωτικό νησί στη μέση και ..βρίζει ακόμα! Ο Γιάννης είχε μπλέξει με τις κοπελιές και στο τέλος ξέμεινε και από μελέτη και από κοπελιές. Ο Γιώργος με είδε μετά από μέρες και με τα λίγα λόγια που ανταλλάξαμε, είπε: «δικαίωμα να το σκεφθώ, μέχρι και καινούργιο αμάξι θα αγοράσω, για να βοηθήσω την κατάσταση»! (Καλά τρελαθήκαμε). Έμεινε ο Νίκος, που είχε γυρίσει από τις Άνδεις και όταν τηλεφωνηθήκαμε μου είπε ότι τρέχει τόσο πολύ, που ούτε σκέφθηκα να του μιλήσω για την εξόρμηση. Όταν σου τηλεφωνούν στην δουλειά σου και σου λένε ότι το μικρό σου παιδί έχει κλειδωθεί στο διαμέρισμα του 4ου ορόφου και τρέχοντας απ’ έξω βλέπεις την πυροσβεστική και την γειτονιά να έχουν απλώσει σεντόνι για να πηδήξει το παιδί σου, τότε ψάχνεις να βρεις κάτι ψηλότερο για να πηδήξεις κι’ εσύ!!!. Ξεχνάω τον Κώστα και την Μαρία, που θα ήθελαν αλλά αντί για τα ψηλά βουνά προτίμησαν κάτι εξ ίσου μακρινό αλλά θαλασσινό – όταν όλο το χρόνο είσαι στα παγωμένα της Β. Ευρώπης, το Αιγαίο είναι το ιδανικότερο που θα μπορούσε να διαλέξουν και καλά έκαναν.

_{Στον σταθμό των Κ.Τ.Ε.Λ.}

Το φεγγάρι κόντευε να γεμίσει πια. Εγώ το μόνο που κατάφερα να πετύχω ήταν να είμαι μόνος. Έπεσαν πάνω μου και οι γιορτές της Παναγιάς και η ονομαστική μου γιορτή μεγάλωσε ακόμη περισσότερο την μοναξιά μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να φτάσω ίσα με κει με τα συμβατικά μέσα (μέσα μαζικής κυκλοφορίας). Πέρασα όλες τις αργίες στο τηλέφωνο προσπαθώντας να πιάσω γραμμή με τα ορεινά, αλλά αυτό δεν είναι και εύκολο, ειδικά τις μέρες που γιορτάζει η Παναγιά!. Ποιος θα μπορούσε να είναι στο τηλεφωνείο, όταν όλα τα χωριά χορεύουν στο πανηγύρι για χάρι Της, την μοναδική φορά που απ’ τα αστικά κέντρα γυρίζουν όλοι στα χωριά τους;
Κοίταξα το φεγγάρι και υπολόγισα πότε θα ήταν ακριβώς γεμάτο, σε κάτι λεπτομέρειες – εκκρεμότητες έσκυψα να τακτοποιήσω και αφού πήρα χαρτί και μολύβι βρέθηκα να τραβάω γραμμές και να κάνω κύκλους, που τις κατέληξα σε βελάκια, άρα συμπεράσματα. Έγραψα σε χαρτιά ό,τι ήθελα και το άφησα. Έδειχνα να βρίσκομαι σε αδιέξοδο παρ’ όλα τα βελάκια. Μια «πίεση» μ’ έσπρωχνε, ενώ μια κάποια αδιόρατη αμφιβολία για το σχέδιο με γυρόφερνε… Όλοι οι σύντροφοι αδυνατούσαν τη στιγμή που εγώ ήθελα να πετάξω πέρα μακριά στα αγαπημένα μου βουνά. Άνοιξα ξανά τα χαρτιά με τις σημειώσεις, τις κοίταξα καλά – καλά και κοντοστάθηκα. Τί είχε συμβεί; Γιατί αυτή η ένταση μέσα μου; Μήπως δεν ήταν οι σύντροφοι αλλά η αδυναμία διάθεσης μέσου; Μήπως είχα κρεμαστεί στους άλλους; Αυτή η σιγουριά της άνεσης-ασφάλειας, της γρήγορης πρόσβασης και εξ αυτών της εύκολης κατάκτησης; Πόσο αλλάξανε τα πράγματα, τόσο γρήγορα μέσα μου. Έγιναν γρήγορα τα μέσα και βολευτήκαμε – αφεθήκαμε σ’ αυτά, ενώ σβήσαμε γρήγορα από πάνω μας τον τρόπο με τον οποίο κάναμε βουνά μόλις χθες. Δεν είναι δα και πολλά τα χρόνια που μεσολάβησαν, ο τόπος αλλάζει αργά.. Μούρθε τώρα εμένα να θέλω να πετύχω, εδώ και τώρα, με μια μου εξόρμηση τρία χωριά, κάνα δυο βουνά, ας αφήσω τα φαράγγια και τα γεφύρια τους κι ας αφήσω τα δεκάδες απρόσμενα.. Γίναμε αχόρταγοι, ανικανοποίητοι, γρήγοροι και επιφανειακοί, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε ότι τρέχουμε, έχουμε παρασυρθεί από τις ευκολίες και δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως στο παρελθόν! Οι παλαιοί πώς καταφέρναν και κάνανε σπουδαιότερα και δυσκολότερα πράγματα;

_{Ταξίδι σε επαρχιακούς δρόμους (δευτερεύον οδικό δίκτυο)}

Όμως …το πρωϊνό δρομολόγιο στο σταθμό των ΚΤΕΛ για τα Γιάννενα ήταν κιόλας έτοιμο να ξεκινήσει, έχοντας ανάψει τη μηχανή. Είχα βάλει το σακίδιο στην σκευοφόρο του λεωφορείου, αφού κράτησα κοντά μου ένα μικρό σακίδιο κορυφής με όλα τα απαραίτητα, βιβλία, μουσική και φαγώσιμα για το ταξίδι των εφτά ωρών. Είχα κιόλας βουλιάξει στην θέση, χαζεύοντας έξω απ’ το παράθυρο. Είχα τόσο χρόνια να αποκρυπτογραφήσω εικόνες και σκέψεις και αυτό με γέμιζε. Υπάρχουν όμως και τα απρόβλεπτα σκηνικά μέσα στο λεωφορείο, που δεν είναι λίγα.

_{Συνηθισμένες εικόνες στην επαρχία}

Μεσημέρι στα Γιάννινα, στην πόλη που πάντα έχεις να κάνεις πολλά και να επισκεφθείς, εάν έχεις χρόνο. Προς το παρόν ξεμούδιασμα και ελαφρύ φαγητό, μέχρι τον επόμενο σταθμό λεωφορείων, όπου το τοπικό (τού νομού) φεύγει στις 1500. Το λεωφορείο μικρό και ψηλό, μέχρι να φορτώσει εμπορεύματα, μέσα και οι επιβάτες για τα χωριά. Η διαδρομή είναι υπέροχη τώρα, οι κουβέντες με τους επιβάτες, κουβεντούλα με τον οδηγό για τις ώρες και τα εναλλακτικά δρομολόγια μου, ατέλειωτες στάσεις σε κάθε χωριό ενδιάμεσα, μέχρι τον προορισμό μου.

_{Στο χωριό}

Απόγευμα για τα καλά στο χωριό. Μόνος με τον σάκο αλλά «γνωστός» με κατοίκους του χωριού , αφού είχαμε κιόλας γνωριστεί απ’ το ταξίδι. Το χωριό είναι ονειρικό, τα σπίτια, η εκκλησιά, η πλατεία, το μαγαζάκι. Κάτι θα «τσιμπήσεις», πολλά θα ρωτήσεις τους κατοίκους για τον τόπο τους και για τα ψηλώματα, που σκέπτεσαι να βγεις. Διακριτικά επιμένεις να κοιμηθείς έξω στην ύπαιθρο και ας σε τραβούν να σε κοιμίσουν το καθένας στο σπίτι του. Στα ορεινά κρατάει ακόμα η φιλοξενία υψηλή θέση. Ευγενικά το προσπερνώ και βρίσκω μια μεριά απόμερη, λίγο έξω από το χωριό, σε ξωκκλήσι κοντά και στήνω το αντίσκηνο, συντροφιά με το φεγγάρι, που κοιτάζοντάς το είδα είχε κιόλας γεμίσει. Του χαμογέλασα και πλάγιασα. Έχω κλείσει κιόλας ραντεβού με τον βοσκό, το πρωί, που πριν χαράξει θα ανέβει για το μαντρί, περνώντας απ’ εδώ, θα τον ακολουθήσω για τα ψηλά. Θα μάθω για τα περάσματα, τις κακοτοπιές και τα μονοπάτια που επικοινωνούν το ένα με το άλλο χωριό.

_{Βρήκα ένα ξωκλήσι κοντά στο χωριό}

Είμαι κιόλας ψηλά, εκεί που οι σκέψεις δεν κρατιούνται για μέρες στο κεφάλι, αλλά μόλις έρχονται βρίσκουν τον δρόμο και πετάγονται στον αγέρα, ολούθε, ατόφιες. Είναι δυνατόν να ξεχάσαμε τόσο γρήγορα, πριν προλάβουμε να μάθουμε απ’ τους παλιούς τις δυσκολίες των εξορμήσεων τους; Tα παλαιότερα χρόνια που τα μέσα ήταν δύσκολα;.. Τότε σίγουρα δεν θα μπορέσουμε να αγγίξουμε την ευαισθησία εκείνων, των παλιών ορειβατών, που γνώρισαν το ΒΟΥΝΟ μέσα από δυσκολότερες συνθήκες. Μπορεί να σκαρφαλώνουμε κορφές αλλά πάντα θα μας διαφεύγει κάτι. Θα μας διαφεύγει η τριβή, η επαφή με ανθρώπινα μέτρα, με την ίδια την δυσκολία, που στην αντιμετώπισή της ήταν και είναι άλλου διαμετρήματος. Πώς να γνωρίσεις/προσεγγίσεις τις δυσκολίες του τόπου εάν δεν τις μετρήσεις από «κάτω», χαμηλά; Εάν δεν σμίξεις με τον συνάνθρωπο, δεν τον ακούσεις και αντί αυτών προσπεράσεις με την σιγουριά του γρήγορου μέσου, με την ταχύτητα, την υπεροπλία που παρέχει η εποχή;

_{..το πρωί ο βοσκός με βρήκε και πήραμε το μονοπάτι για τα ψηλώματα}

Φανταζόμουν τώρα να σκαρφαλώνω δύο ορεινά συγκροτήματα, να επισκεφθώ χωριά, να διασχίσω ποτάμια, μετατρέποντας το φυσικό πεδίο, ως στίβο με κουλουάρ και μοναδικό αγωνιζόμενο εμένα, που να τερματίζει πρώτος και με χρόνο!..
Η νύχτα κυλά, το χάραμα δεν θα αργήσει.. Όση ώρα μένει μέχρι να μ’ εύρει ο βοσκός, σκέφτομαι: Κοίτα, θα πρέπει ν’ ανέβω την κορυφή που ορθώνεται μπροστά μου. Ο βοσκός, μπάρμπα Γιώργης, θα μου δείξει το μονοπάτι μέχρι ένα σημείο, μετά είναι δική μου δουλειά. Οι σχοινοσύντροφοί μου δεν υπάρχουν γύρω μου, ΜΟΝΟΣ πρέπει να προχωρήσω. Προς το παρόν περιμένω έτοιμος στο αντίσκηνο!

Τάκη Ντάσιου, 5 Σεπτεμβρίου 1986