Αγραφιώτικα βουνά, εκεί που οι ευκολίες χάνονται ..

Όταν ξεμυτίσαμε στο διάσελο, ανάμεσα στις κορφές Κόψη και Καυκί – με στόχο την τρίτη, Προσηλιάκι – των Ανατολικών Αγράφων (1), ανάμεσα στα χωριά: Μαυρομμάτα και Χρύσου (2)  ο αέρας τα έπαιρνε όλα.  Δεν έφτανε που ήταν δυνατός, έκανε και κρύο. Εμείς, διστακτικοί, βαλθήκαμε να φτιάξουμε τα σακίδιά μας, γιατί καταλαβαίναμε ότι απ’ εδώ και…

Τώρα σοβαρά ανεβήκαμε στη κορφή Καταφίδι Τζουμέρκων;

Όταν  άνοιξα τα μάτια μου είχε κιόλας φέξει.  Χρειάστηκαν λίγες στιγμές για να θυμηθώ πως βρισκόμουν στις πλαγιές των Τζουμέρκων (1), αρκετά ψηλότερα απ το χ. Καταρράκτης (2), στον θερινό οικισμό Αλών’ Χιόν’ (3), στα 1.350 μέτρα και ότι σκοπεύαμε ν’ ανέβουμε στη ψηλότερη κορφή, Καταφίδι. Το προηγούμενο βράδυ ήταν πιο οικεία τα πράγματα καθώς…

Εσείς τι γνώμη έχετε για τους ορειβάτες;

Α. Κατάσκοποι είσαστε.. «και είναι η Αγόριανη (1) τόσο απομονωμένη και σαν κλεισμένη στον εαυτό της, τα έλατα και τα βράχια της, ο τόπος κι ο τρόπος ζωής τόσο αυστηροί, αψείς και σκληροἰ, οι κάτοικοι τόσο συντηρητικοί και δυνατά σφραγισμένοι απ το περιβάλλον και τις παραδόσεις τους, που μόνο με μεγάλη δυσφορία και μετά άλλη…

Στο δρόμο για τα Αντιχάσια

«Δώδεκα Ιουνίου 1950.  Ανηφορίζοντας φτάσαμε στο ύψωμα Γρηγόρη, ΒΔ. της Βερδικούσας (1), όπου και μείναμε.  Στον δρόμο ανταμώσαμε πολλούς χωριάτες που έβγαζαν έξω τα γιδοπρόβατά τους.  Μας κατάλαβαν και ρίχτηκαν στην αγκαλιά μας.  Ήταν συγκινητικό να τους βλέπεις να ‘ρχονται να μας αγκαλιάζουν, να μας φιλάν, να μας δίνουν ψωμί και ότι άλλο φαγώσιμο είχαν. …

Μια μοναχική χειμερινή ανάβαση

Ήμουν ήρεμος.  Δεν είχα να πιέσω τον εαυτό μου να πραγματώσει τίποτα.  Ήταν μια εξόρμηση χαράς και επαφής με τα ψηλώματα και τίποτα περισσότερο, καθώς είχαμε πετύχει τον πρώτο μας στόχο, με τόσο χιόνι, που είχε το βουνό που ήταν να βγούμε ψηλά στα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια των Βαρδουσίων (1). Ήμουν μέλος μιας συντροφιάς που ζητούσε…

Γλυκοχάραμα στο δάσος, ακολουθώντας το παλιό μονοπάτι..

Μόλις είχε φέξει. Όλα γύρω ήταν μουσκεμένα και βυθισμένα στη νάρκη της νύχτας.  Ο χειμώνας χτυπούσε την πόρτα και το  πρώτο σπιτικό που θα μπορούσε να βρει στο πέρασμά του, ερχόμενος απ’ τον βορρά, ήταν αυτό του συγκροτήματος του Γράμμου (1), όριο και πύλη στην είσοδο της χώρας μας. Από βραδύς είχαμε κοιμηθεί κοντά στο…

Κατά φαντασία αναρριχητής

Πριν φθάσω στα βράχια του γειτονικού λόφου Κορακοβούνι (1)  ή «Η» (2)  στον Υμηττό,  έκανα τη σκέψη να προσέξω τα ρούχα μου.  Πριν όμως τελειώσω με τα πουρνάρια που  εμπόδιζαν την προσέγγισή μου στα ριζά των βράχων, είχα καταφέρει να σκίσω το παντελόνι μόνο σε δύο σημεία.  Όταν ξεφόρτωσα το σακκίδιο με το υλικό σκέφθηκα…

Ανάμεσα στο Περτουλιώτικο και της Τριγγιάς τα μέρη, η Νεράϊδα

Ξανά με κατεύθυνση τα ΒΔ, ψηλά στη Νότιο Πίνδο (1), στα ορεινά του νομού Τρικάλων, όπως κοιτάζουμε το χάρτη, με στόχο να περπατήσουμε στη Νεράϊδα (2). Τούτη την φορά προσεγγίζουμε την περιοχή από το χωριό Αηδών (3) και στη συνέχεια ο δρόμος μας οδηγεί  στο επόμενο χωριό, το Παλιοχώρι (4) που είναι και τερματικό μας. …

Διάσελα, μονοπάτια και μεσοράχες της ενδοχώρας

A.Σύντομη ιστορική αναδρομή Στα παλιά χρόνια, στην κεντρική ορεινή Ελλάδα και όχι μόνον, οι άνθρωποι, για να φθάσουν στα κοντινά εμπορικά κέντρα, όπως ήταν το Καρπενήσι, το Μουζάκι, η Καρδίτσα, η Άρτα κ.α.,  πεζοπορούσαν φορτωμένοι με δέκα, είκοσι, τριάντα οκάδες στην πλάτη.   Σκοπός ήταν η προμήθεια υλικών, που τους ήταν απαραίτητα για να ζήσουν. …

Νότια Χελμού, μια ιστορία για κλάματα..

Ο θόρυβος που έκανε η συρόμενη πόρτα του van, καθώς έκλεινε πίσω μου, με προσγείωσε στην πραγματικότητα.  Φορτωμένος με όλο μου τον χειμερινό εξοπλισμό, στην πρώτη κίνηση παραπάτησα απ το βάρος του!  Τούτη τη φορά βρισκόμασταν στον Χελμό (Αροάνια) (1).  Στο χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων στο χιονοδρομικό κέντρο του Χελμού (2), μόλις ακούστηκε η κουβέντα…